Дали често сте незадоволни од партнерот? Дали се карате  секој ден? Ако одговорот е “да”, тогаш сигурно имате многу сериозни причини за тоа – тој ви обрнува малку внимание, не ви прави изненадувања и подароци, не заработува доволно,ви ја задева пријателката, расфрла низ целата куќа чорапи и валкани чинии .. . Секој има свои причини и забелешки кои стануваат причина за расправии, а понекогаш и за сериозни скандали.

А всушност конфликтите во една двојка имаат една единствена причина. Ако успеете да се справите со неа, сè станува многу полесно и дури забавно.

Погледнете го размислувањето на еден маж кој ќе ви одговори на доста прашања:

Токму бевме во брак кога наидовме со жена ми на некаков психолошки семинар. Водителот се сврте кон публиката и праша: “Која е според вас главната причина за разводите?”

Бидејќи сум одел на предбрачен консултации, се чувствував специјалист за прашањата за бракот. Побрзав да застане и да одговорам: “Сексот, парите и комуникацијата!” Во исто време погледнав кон мојата сопруга и задоволно седнав!

“Апсолутно неточно! – веднаш рече водителот. – Тоа се само симптоми на вистинскиот проблем.

“И тогаш го добив највредниот совет, кој го промени мојот живот.
Водителот продолжи: “Бракот завршува со развод од една-единствена причина: високите очекувања.”

Бев шокиран. Едноставно не можев да го разберам ова откровение. Почнав да се сеќавам за сите случаи на слични високи очекувања, со кои се бевме соочиле уште во првиот месец од заедничкиот живот. И сфатив дека всушност токму од таа причина во животот сум имал безброј разочарувања и длабоко разочарување – не само во љубовта, во сите видови односи.

Премногу високите очекувања навистина се отров, кој ги поразува сите сфери на животот – комуникацијата со колеги и партнери, со пријателите, со деца и родители …

И каков е резултатот?

По семинарот сериозно се замислив по прашањето и бидејќи сакам математиката, решив да составам едно равенка.

Очекувања – реалност = РАЗОЧАРУВАЊЕ

И соодветно го направив следново  хипотетичко (но сосема можно) сценарио.

ОЧЕКУВАЊА
Си доаѓам изморен по напорниот ден. И очекувања: жена ми да  зготвила вечера; да е уредена масата, за да седиме заедно да вечераме; да изгледа совршено (шминкањето и со фризура); да е свежа и насмевната (Бидејќи таа е идеална!) Освен тоа 16-месечната ќерка да стои во своето столче и да се храни тивко и кротко, без да лелекаи да расфрла храна насекаде. По мирната семејна вечера сите заедно да се упатиме на прошетка, а во исто време “некој” треба да ја исчисти кујната и да ја доведе куќата во совршен изглед. (Можеби  домашна слугинка?)

РЕАЛНОСТ
Доаѓам малку подоцна од вообичаено и не само што нема вечера, но дури и не е предвидена. Малата вреска и покажува со рацете дека сака да јаде.
Тргнувам да ја најдам жена ми и заклучувам дека таа работи над некаков проект, кој освен што е многу важен, туку и веќе го испуштила рокот и мора итно да го заврши. На моето прашање: “Што ќе вечераме?” Таа прави страшен поглед на напрегање и од премореност.

Го земав детето на раце и отидов во кујната да барам храна. Таму ме пречекува хаос, купишта валкани чинии и празен фрижидер. Конечно погледот ми се запира на парче сирење и леб. “Топол сендвичи!” – тоа е спасението.

Го ставив детето во столчето . Најдов тегла со пире и откако нејзе и ставив да јаде, таа се смири. Привремено.
Давам сендвичи и јадам на нога. Во кујната е лом. Во дневната насекаде се расфрлани играчки кои само чекаат да ги настапиш и да те приземјат на подот.

По вечерата со сендвичи со жена ми се струполивме на каучот, каде и двајцата избегнувавме да ги сретнеме погледите. Никој не пројавува ни најмала желба да се фати со чистење на куќата.

Можам да продолжам со овој расказ, но претпоставувам дека на сите им е јасно како би можела да продолжи и слична вечер.

Следува разочарување – разликата помеѓу првите две.

Како што рекол некој “Очекувањето е мајка на разочарувањето”. Факт.

Значи за да не западнеме во оваа ситуација на неизбежното разочарување, подобро да го промениме редот на нештата и да ја ставиме реалноста пред очекувањата. Со други зборови, нека животот го следи својот нормален тек – прво да видиме каква е реалноста и потоа да формираме очекувања.

Некој би рекол дека е подобро да немаме никакви очекувања. Но, тоа е крајна позиција. Кога тие се реални, смислени и искажани на глас, тогаш има корист од нив. Тогаш можете да разговарате со човекот до вас и ако тој не ги оправда тие очекувања, да му кажете што очекувате од него. А зошто не и да коригирате некои од нив. Тогаш навистина може да ги промените односите кон подобро и да постигнете една здрава и хармонична врска.

И така, отстранете ги  високите (и особено нереални) очекувања. Направете надзор над реалноста – онаква каква што е. И дури тогаш формулирајте ги  своите очекувања.

И не заборавајте за нив да му кажете на својот партнер.