Едно момче си играло блиску до брегот со своето мало бротче кое му го купил татко му.

Мал ветар почна да го влече бродот кон длабочините на морето. Момчето, гледајќи како исчезнува неговата убава играчка, почнало да плаче.

Таткото, кој бил во близина истрчал да му помогне на детето. Што можел да направи? Почнал да го гаѓа бродот. Момчето во тој момент почнал уште повеќе да плаче и да с екара со својот татко.

-Немој, ќе го потопиш! – викало.

Меѓутоа, таткото знаел што прави. Фрлал камчиња пред бротчето, со што брановите би го донеле до брегот. По доста фрлени камчиња бротчето се вратило. Момчето дури тогаш го разбрало детето.

Многу луѓе, не ги прифаќаат камењата пред бродот на својот живот! Тоа каменување претставува нашето страдање, искушенија, болести, смрт. И што се случува? Почнува жалење, плачење. Кога од почетокот би го знаеле резултатот не би плачеле, не би жалеле…