Ништо во животот не е сигурно, ништо не е трајно, ништо не ни припаѓа. Треба да уживаме во сè што имаме тука и сега. За жал, колку и да напорно се обидуваме да ги задржиме работите што ни се драги, не можеме.

Животот ќе нè однесе и ќе ни даде. И понекогаш ќе бидеме тажни, ќе се чувствуваме изгубени, ќе се бориме за промени. На крајот, ќе бидеме принудени да се помириме.

Затоа, не треба да бидеме премногу приврзани за ништо, особено кога станува збор за материјални придобивки. Тие исто така полесно се губат од луѓето.

Циклусот на природата е таков што не можеме да задржиме ништо. Без оглед колку ги стискаме дланките, не можеме да задржиме ништо пред себе. Единствената личност која со право ни припаѓа е самите ние. Сè друго е надвор од наша контрола.

Не смееме да тагуваме за изгубените. Да, тоа ни носи чувство на беспомошност, несигурност, празнина. Но, на свое место сигурно ќе дојде нешто уште подобро. И тоа не може да се случи ако се прилепиме како човек што се дави во слама.

Ако прифатиме дека сè на крајот ќе замине, загубите во нашите животи ќе ги прифатиме полесно. Само со верба дека сè е на наша добра волја да издржиме на невремето на животот и нема да ја изгубиме внатрешната самодоверба. И ние мора да прифатиме нови работи не со страв, туку со ентузијазам.

Секоја промена може да биде страшна, но тоа значи раст. Никогаш не знаеме што добиваме додека губиме. Меѓутоа, со верба во утре, ќе живееме во склад со самите себе.

Запомнете дека сè уште не сте ги добиле најдобрите работи. Тие ве чекаат во иднина и ќе ги примите кога ќе бидете подготвени за нив.