“Почнав да комуницирам со Лорин на 24 Мај, 2015, наоѓајќи ја на апликација на интернет. Таа имаше ставено слика како носи розови ракавици и беше без коса од нејзината прва битка со ракот.. Ја видов и потоа пак се навратував на неа. Се воодушевив од нејзината храброст да стави таква слика и по некое време и пишав порака. Си пишевме преку денот и вечерта решивме да се слушнеме по телефон. Обично не разговарам многу по телефон, но овој пат рзговорот траеше 3 часа. Разговорот одеше природно и ни беше убаво.

Се сретнавме следната недела, бевме на вечера и почнавме да се запознаваме подобро.

Од тој ден потоа често бевме заедно, скоро секој ден. Таа имаше двојна масектомија и имаше 6 недели зрачење, но секој викенд се гледавме.По неколку месеци таа с епресели кај мене и доби вест дека е излечена од ракот.

Таа почна д аоди на колеџ, и јас работев..Животот ни течеше прилично нормално. Таа знаеше дека животот е краток и ги правеше авантурите и спомените нејзин приоритет.

По неколку години, ние имавме безброј авантури, патувања, летање со балон, со падобран, крстарења…Не знаев како да ја побарам за жена, па бевме на вечера на Нијагарините водопади, таа не знаеше како да реагира…уживавме таму заедно и дојдовме дома и почнавме да им кажуваме на сите…

За неколку месеци таа доби некои болки во грбот, по неколку испитувања добивме страшен повик да се јавиме на онкологија…И кажаа дека ракот метастазиран во нејзините коски, црн дроб,…Сакав да бидам до неа за се што ќе и биде потребно…

‘Зар се уште ќе се земеме? ме праша таа.

Таа не ме прашуваше бидејќи мислеше дека се предомислив туку сакаше да ме поштеди од можните трошоци од лекувањето…

“Секако дека ќе се змемеме.“- и реков. “Тоа само значи дека имаме повеќе работи заедно да ги поминеме. “

Па наскоро ние ја одбравме датата на венчавката која с епаѓаше на три години од нашата годишнина. Докторите не обесхрабруваа да ја поместиме датата плашејќи се од најлошото, но ние сепак одлучивме да остане истата дата.

Помеѓу третманите патувавме често исто така планиравме да одиме на предвремен меден месец.

Клиничкото лекување даваше добри резултати, таа беше с епосилна само што повторно ја изгуби косата три недели пред свадбата.

“Се вљубив во тебе кога беше ќелава, и сега не ми менува ништо.“ и реков.

Таа изглкедаше прекрасно на олтарот. Постојано се погледнувавме, смеевме, уживавме во секој момент. Чувствував дека сум најсреќниот човек на светот.

Игравме и уживавме во нашата волшебна свадба.

Успеваме – и реков.
Игравме на песната “Совршено“ од Ед Шаран што го опишуваше нашиот ден.

По свадбата, лекувањето траеше ушти три месеци но се појави нов тумор на слезинката што покажуваше дека не работи како што треба, но имавме надеж заедно да се бориме и понатаму.

Лорин направи уште три хемотерапии и сакавме да продолжиме уште, но за жал немавме се под контрола. Пред нејзиниот 30 ти роденден се откажавме од сите третмани и решивме да уживаме во преостанатото време. Планиравме дво неделно патување. Јас имав некоја конференција и таа сакаше да помине некое време со тетка и. Едно утро ми се јави дека не се чувствува добро.

Викнавме сестра дома, ја прегледа рече дека изгледа добро, но таа почна да чувствува силни болки се почесто и почесто. Сестрата ја прегледа пак и рече дека ја губиме. Цела вечер ја поминав со не а да и помогнам со се што и треба. И давав морфиум на секои 15 мин ,но како да беше залудно. Ја однесов до нашиот кревет, но по неколку минути таа почина.

Ја држев за рака и и заблагодарував што ми го разубави животот, што ме направи подобра личност, што ми покажа што е љубов.

Не знам како таа ја одржуваше својата насмевка знаејќи дека има рак во 4 стадиум, но поминавме заедно убаво време и имаме многу спомени заедно. Имам дупка во моето срце но секогаш ќе ги чувам спомените во моето срце.

Споделете ја оваа приказна за да ги охрабрите другите да го живеат и уживаат секој момент и љубовта која. вреди најмногу.